Мин сиңа: «Оныт!» – дидем. Үзем дә сизмәстән: «Гафу ит», – дип өстәдем. Син киттең. Тыныч кына. Бер сүз дә әйтмичә. Ә мин көттем… Әйе, мин көттем, син борылып карарсың, кире кайтырсың, дип.
Мин бу сөйләшү синең өчен дә авыр булуын күрергә теләдем. Минем синең сүзләрең буш аваз гына булмауга ышанасым килде. Мин синең күзләреңдә хис эзләдем: сагыш, үкенеч, хәтта нәфрәт булса да… Ләкин синең салкын карашың йөрәккә боз булып ятты.
– Илдар… – дидем мин акрын гына. – Бер генә сүз әйт. Бер генә…
Син туктамадың. Баскычтан аяк тавышлары тынды. Калдым. Тәрәзә артында көзге яңгыр койды. Су тамчылары пыяла буйлап йөгерде – нәкъ минем күз яшьләрем кебек.
Мин кулымны диварга терәдем – синең җылыңны эзләдем. Юк иде. Һәр нәрсә тын. Өстәлдә ике чынаяк: берсе – синеке, икенчесе – минеке. Чәй суынган, хуш исе югалган. Безнең мәхәббәт кебек.
Берничә көн үтте. Телефон дәшмәде. Мин төннәрен ишек тавышын тыңлап яттым – бәлки, ул кире кайтыр? Юк. Тынлык кына.
Көннәр үтте. Уйлап карасаң – барысы да гади. Ике кеше очраша, сөя, аңлашмый – һәм аерыла. Ләкин минем өчен бу гадәти тарих түгел. Бөтен гомеремнең бер өлеше өзелеп төште.
Мин урам буйлап барганда, һәр ир-атның йөзендә синең шәүләңне күрдем. Синең тавышыңны җил алып килә кебек:
– Мәдинә, тынычлан инде… син көчле… син булдырасың…
Ә мин елмаеп кына атладым, чөнки күз яшьләремне күрмәсеннәр, дидем.
Бер кичне синең дустың Рәмис очрады.
– Нишлисең син, Мәдинә? – диде ул. – Илдар хәзер бөтенләй бүтән.
Мин көлемсерәдем:
– Ә мин дә бүтән, Рәмис. Без икебез дә бүтән инде.
Ул дәшмәде. Мин дә сүзсез идем.
Илдар, син хәзер кайда икәнсең? Яңа тормыш, яңа хатын, бәлки, бала да бардыр. Мин бәхет телим сиңа – чын күңелдән. Ә үзем күңелемнең бер почмагында һаман шул соңгы мизгелне саклыйм: син киткән чакны, ишек акрын гына ябылган тавышны…
Бер кичне иске фотоальбом таптым. Фотоларда син елмаясың, мин көләм. Безнең артта – диңгез, офыкта кояш бата. Син кулымны тоткансың – нык итеп, саклап. Мин шул мизгелдә мәңгелеккә ышандым.
Хәзер мин тәрәзә янында утырам. Көз яңадан килгән. Яңгыр шул ук, тавыш шул ук. Ә син юк. Мин, гадәттәгечә, пыяла аша карап, күңелемнән әйтәм:
– Илдар, синең белән булган мәхәббәт өчен рәхмәт. Син мине көчле иттең.
Бер кичне телефоным тавыш бирде.
– Мәдинә, исәнме? Бу – мин.
Йөрәгем сикереп куйды.
– Илдар?.. – дип пышылдадым.
– Әйе… Гафу ит, соң шалтыратам. Мин сине еш искә алам.
– Ни өчен хәзер? – дип сорадым мин.
– Бәлки, соң булса да, мин дөресен әйтергә тиешмендер.
Тынлык.
– Мин сине яраттым, Мәдинә. Хәзер дә яратам, ләкин безнең юллар башка якка китте.
Мин баш кактым. Күз яшьләре янә тамды.
– Беләм. Мин дә яраттым. Һәм яратам әле дә.
Телефон өзелде. Элемтә югалды. Тавыш бетте. Әмма бу юлы күңелдә бушлык түгел, тынычлык калды.
Мин аңладым: кайчак мәхәббәт – бергә булу түгел, ә бары тик йөрәктә саклау. Син киттең, әмма хәтердә калдың. Һәм мин моңа ризамын.
Кич белән мин дәфтәр алдым. Һәм безнең тарихны язарга булдым. Кешеләр укыса – бәлки, аңларлар: махәббәт кайчак аерылышкач та яши.
Мин беренче җөмләне яздым: «Мин сиңа: «Оныт!» – дидем. Ә үзем мәңге оныта алмадым…»
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/min-sina-onyt-didem-a-uzem-mange-onyta-almadym-5876329 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
