Фотоальбом битләрендә күп нәрсәләр чагыла: монда истәлекләр, бөтен тарих җиңел генә ачыла. Сәхифәләрне бер-бер артлы ачасың да, вакыйгаларны күз алдыннан уздырасың, хәтта вакытны да сизеп аласың – искә төшә исләр, төсләр… Бар да яңа гына – ялтырап торган кәгазь кисәкләрен ачасың гына…
Ә ул көнне минем кәеф начар иде. Беркая барырга да теләмәдем, кешеләр белән очрашу исә бөтенләй ачуымны чыгарыр кебек тоелды. Балачактан бирле дус булган Асиям кияүгә чыга. Ул кеше бик яхшы, һәм аны мин чын күңелдән яратам, әмма күңелдә бушлык, барысыннан да качып, өйдә утырасы килә. Ә бит шул туйга чыннан да бармасам, гомерлек хатам булыр иде…
Өстәлдә – матур савыт-саба төрелгән тартма, аны йомшак песи алсу бант белән кочаклап тора. Ул диванга яткан миңа карап: «Чыннан да бармаячаксыңмы? Сине шулай көтеп утырырбызмы?» – дигәндәй карый. Мин исә күзләремне түшәмгә күтәрдем, җитди сорауга җавап эзлим: ни өчен миңа ир-атлар белән бәхет насыйп булмый? Ни өчен Дамир бүген менә шулай бәхәс чыгарырга һәм китәчәген игълан итәргә булды? Чынлыкта мөнәсәбәтләр күптән беткән иде инде, тик ник менә Асиянең туе көнне ул мине ташлап китте? Һәм күңелне өзгәләде… Ничек шундый кәеф белән бәйрәмгә барырга?
Мин туйга ярты сәгатькә соңардым, килеп җиткәндә, инде тантаналы өлеш башланган иде. Бәхетле кияү-кәләшне кочаклап котладым да вакыйгаларны күзәтергә һәм тирә-юнь матурлыгына сокланырга керештем. Әлбәттә, музыка, котлаулар, киемнәр һәм шау-шу минем өчен мелодрамалы сериал кебек тәэсир итте. Хисләр катнаш иде: бер хис – башкалар барысы да ничек шулай бәхетле, ир-атларны дөрес сайлыйлар, аларны яраталар һәм кулларында йөртәләр? Икенче хис – мин әле яшь, барысы да алда.
Ләкин оптимизм әкренләп сүнде. Шулай да минем игътибарымны бер нәрсә җәлеп итте: туйны матур итеп фотога төшереп йөрүче – ул яшь гаилә бәхетен саклап, тырышып-тырышып, кадрлар ясый.
Кызыл-сары төсләр, кояш, якты утлар… Бар да матур, ләкин минем өчен кыен, мин бераз моңсуланганмын.
Һәм кинәт… кемдер мине төртеп җибәрде, мин авып китә яздым. Шул арада мине көчле куллар тотып алды, кочаклап алмаса, мин егыла идем…
Мин гаҗәпләндем! Каршылык күрсәтергә булдым.
– Сез ни кыланасыз? Тиз кулларыгызны алыгыз!
Шунда мин егылудан тотып калучыны күрдем – фотограф иде бу, елмая. Минем дә иреннәремдә елмаю пәйда булды…
– Гафу, гафу! Сез бик сөйкемле!
Көчле куллар мине җиргә куйды, мин тынычландым, ләкин… тагын шундый кочакта калсаң иде, дигән хис туды.
– Зинһар, әйтегез, кайсы ресторанга барасыз?
Таныш булмаган бу ир-ат тотты да миңа шулай туры сорау бирде. Миңа ничек җавап бирергә? Мондый хәлдә әле беркайчан да булганым юк. Бер мизгелдә куркыныч уйлар узды, ләкин шул ук вакытта бәхетле очрак, мөмкинлек иде. Без икебез дә беренче караштан гашыйк булдык.
Мин аңа ресторан исемен әйттем – бер генә сүз.
Дамирга рәхмәт – ул мөнәсәбәтләрне өзмәсә, мин бу кешене белмәгән булыр идем.
Һәм менә икенче альбом – безнең туй фотолары. Фотограф мине иң матур кәләш итеп төшерә – һәрвакыт шулай. Фотограф – минем ирем.
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/iremne-tuida-ocrattym-5876605 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
