Йокы бүлмәсеннән ишекне шап итеп ябып чыгып киттем, стена дерелдәп куйды. Ирем артымнан нәрсәдер акланып кычкыра, ләкин мин инде аны ишетмим – бары тик күкрәгемне ярып чыгардай йөрәк тибеше генә яңгырый.
Кухняга барып, калтыранган бармакларым белән телефонны эләктердем. Тегеләй-болай әйләндерә торгач, Ралинә дигән хатын җибәргән фотолар папкасын ачтым. Шул ук хатын. Шул ук хыянәт.
Сурәтләрдә – ирем. Аның кулыннан тотып баручы кечкенә малай. Икесе дә елмая. Икесе бергә. Бергә…
Ирем… әти…
Күзләремне йомам, әмма сурәтләр барыбер күз алдымда, таралмый – тамгадай уелып калганнар.
Эчемдә нидер шартлап өзелә. Кире юл юк. Гафу юк. Аның сүзләрен тыңлау теләге дә юк.
Ул мине 6 ел элек үк саткан. Ул вакытта баласы туган – икенче гаиләсе. Икенче дөньясы. Ә мин? Мин аның янында яшәдем, чын хатыны булып, ышанып.
Тәрәзәне ачам, салкын һава белән тулы сулыш алам. Шулай да тынычлану мөмкин түгел – бөтен тәнем дерелди.
Йокы бүлмәсе ишеге сак кына ачыла. Ирем якынлаша, әмма минем яныма килергә курка шикелле.
– Лиль, зинһар, сөйләшик…
– Без сөйләштек инде, – дим, әйләнеп карамыйча.
– Син аңламыйсың… – аның тавышы калтырый. – Бу – бик күптән булган хәл. Ләкин син – минем тормышым. Син – минем гаиләм. Мин сине югалтырга теләмәдем.
– Ә бала? – дим боздай тавыш белән. – Аны югалтырга теләмәдеңме?
Ул дәшми. Дәшмәве – җавап.
Мин сумкага документларны, акча янчыгын, ачкычларны тутырам. Ул бер адым ясый, әмма мин кулымны күтәрәм – якын килмә.
– Лиль…
– Бетте. Тәмам. Син сайлагансың инде. 6 ел элек.
Фатирны ташлап чыгам. Лифт бик әкрен бара, җәфалап диярсең. Ирем исә өстәге каттан кычкыра – әмма мин бер тапкыр да борылмыйм.
Подъезддан чыккач, тынлык ябышып ала. Йомшак кар аяк эзләрен каплый, әмма минекеләр – тирән, авыр.
Кая барам – белмим. Шулай да атлыйм. Алга. Ниндидер яңа тормышка таба.
Без бит еллар буе бала теләп интегеп йөрдек. Табиблар, анализлар, төнге елаулар… Ә ул шул ук вакытта үзенә икенче бала «ясаган».
Бу уй йөрәкне тагын да үткенрәк җәрәхәтли.
Парктагы эскәмиягә утырам. Урам тын. Хәрәкәтсез. Тәнем арый, җаным туңган сыман.
Шулчак бала көлүе ишетелә. Кечкенә малай, әнисе белән. Алар минем яннан үтә, мине күрми дә.
Мин читкә борылам – күзләрем яшь белән тула. Башка баланың көлүе дә йөрәкне яралый – чөнки минем ирем шундый көлүне атнага 2 тапкыр ишетеп яшәгән.
Автобуска утырып, шәһәр буйлап барам. Әмма тәрәзәдәге чагылышымнан башка бернәрсә күрмим.
Дустым Сәвия мине дәшмичә генә каршы ала. Куллары белән кочып алып, кухняга алып керә. Шунда мин беренче тапкыр иркенләп елап җибәрәм. Бу төн елау белән үтә. Иртәнгә исә күз яшьләре бетә. Калганы – бушлык һәм җиңеллек.
Телефонны алып, иремә язам: «Бүген аерылышуга гариза тапшырам».
Ул җавап яза – әмма мин укымыйм, укымыйча гына бетерәм. Кич белән судка барам, гариза тапшырам. Бинаның ишегеннән чыккач, тирән итеп сулыш алам – беренче тапкыр җиңел сулыш.
Юл буйлап атлыйм, кар шыгырдый. Эчемдә ныгый бара торган бер уй бар: «Мин башка хыянәт корбаны булмаячакмын».
Мин башымны күтәрәм. Алга атлыйм. Яңа тормышка. Ялгызым гына…
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/iremnen-ikence-xatynnan-6-yaslek-balasy-baryn-beldem-5876683 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
