Яланаякларын идәнгә тидереп, кечкенә Люция үзенең караватына утырды. Йокысы качкан. Чөнки күрше бүлмәдән әнисенең үксеп елавы ишетелде. Халисә елады… Кызчык белә – бүген кич әнисе белән әтисе бик каты талашты. Әтисе чыгып китте. «Аерылышу», «хыянәт» дигән сүзләрне ул әле аңлап бетерми. Әмма белә – әтисенең тиздән баласы туачак. Кызык: бала бит әнисез тумый, ничек инде «әтидән бала туачак»?
Ул әнисенең бүлмәсенә, караңгыга, сак кына атлап керде.
– Әни, – дип пышылдады Люция.
Халисә кинәт борылып карады, күзләре яшьле.
– Йокламыйсыңмы әле, кызым? – дип, көч-хәл белән елмаерга тырышты ул.
– Әни, син елыйсың… – диде кызчык, тавышы дерелдәп.
Халисә Люцияне үзе янына ятакка чакырып алды, юрган астына кертте.
– Еламыйм, кызым. Әйдә, йоклыйк.
Ләкин кызчыкның күңелендә сорау тынгылык бирмәде:
– Әни, «аерылышу» нәрсә соң ул?
Хатын авыр сулап куйды. Бу сүзне аңлату бик авыр. Әмма Люция барыбер сораячак, шуңа күрә аңлатмый булдыра алмас.
– Беләсеңме, кызым, кайвакыт кешеләр бергә яшәгәннән соң, дуслыклары бетә. Без Фәрит белән хәзер аерым яшәргә булдык. Ул барыбер синең әтиең булып кала, ләкин без ир белән хатын түгел инде.
– Ә теге бала? Әти әйтте, бала булачак, – диде Люция. – Ул синсез ничек туа соң?
Халисә үзен кулга алырга тырышты, әмма тавышы калтырады:
– Әтиең башка бер хатын белән яши хәзер. Шул ханымнан булачак бала…
– Шуңа еладыңмы син? – дип пышылдады Люция. – Син әтидән башка бала тууын теләмисеңме?
Халисә күзләрен йомды, авызын ачып сүз башлаган иде дә тыелды.
– Юк, кызым, мин бүтән еламам. Әйдә, йоклыйк. Безнең тормыш алга таба дәвам итәчәк.
Люция бу сөйләшүне бик озак хәтерләде. Ул вакытта аңа 4 яшь иде. Әнисе әйткән иде бит: «Синең тормышың үзгәрмәс», – дип. Әмма ничек үзгәрмәсен, әтисе китте бит! Ул гаиләнең терәге, акчаны да ул таба иде. Әтисе киткәч, әнисе икеләтә эшләргә мәҗбүр булды.
Халисәнең әти-әнисе – Рамис белән Гөлҗиһан – авылда яши, ярдәм итә алмыйлар. Шуңа күрә Халисә, ярдәм сорап, Фәритнең ата-анасына – Халидә апа белән Дамир абыйга мөрәҗәгать итте.
Халидә белән Дамирның 3 бүлмәле зур фатиры бар. Люция өчен бу фатир әкият кебек тоела, һәр почмагында сер, җылы бар иде. Халисә кызын алып килеп, тупсада ук сүз башлады:
– Халидә апа, беләсездер инде, без Фәрит белән аерылыштык. Аның икенче хатыны бар, тиздән баласы туачак. Мин хәзер ике эштә эшлим, кичен Люцияне калдырырга кеше юк. Сезгә алып килеп торсам, каршы булмассызмы?
– Нинди каршы булу, ди, кызым! – диде Халидә, кулларын җәеп. – Ул – безнең оныгыбыз бит! Без аны яратабыз. Кайчан телисең, алып кил.
Дамир абый да, елмаеп, баш какты. Люция аларга йөгереп керде, күңеле күтәрелде.
Күпмедер вакыттан соң, Люция бабасы белән әбисендә еш була башлады. Әмма әнисе, Фәритне очратмас өчен, өйгә керми. Ә беркөнне Люция күрде: әтисе яңа хатыны белән килгән. Теге хатын аңа салкын караш ташлады, хәтта исәнләшмәде дә.
Бераздан аларның уллары туып, аңа Рамис дип исем куштылар. Башта Рамисны әби-бабасы өенә алып килмәделәр, әмма, үсә төшкәч, аны да калдыра башладылар. Рамис Люцияне яратмады, һәрчак ниндидер көнчелек белән карады.
Бер көнне, Люциягә 10 яшь тулгач, ул кухня ишегеннән әби белән яңа киленнең сөйләшүен ишетеп калды.
– Әни, ул кызны сезгә китерүнең мәгънәсе юк инде. Ул үзе генә дә өйдә кала ала бит. Ә безнең Рамис тә сезнең оныгыз бит, аңа күбрәк игътибар кирәк, – диде хатын.
– Кызым, Люция дә безнең онык. Без аны да, Рамисны да бердәй яратабыз, – дип җавап бирде Халидә апа. – Ул безгә ярдәм итә, идән юа, әйбәт кыз ул.
– Идән юа? Сезгә идән юарга кеше кирәкмидер дип уйлыйм, – дип төрттерде хатын. – Миңа бу хәл ошамый.
Люция ишек артында тыңлап торды. Әбинең тавышы йомшак, әмма нык иде:
– Син борчылма, Рамиска бүләк тә булачак. Ә Люциягә без бары тик мәктәп портфеле генә алдык.
Бу сүзләрне ишеткәч, кызчыкның йөрәге сыкранды. Ул борылып чыгып китмәкче булды, ләкин, ялгыш эләктереп, элгечне аударды.
– Люция… – диде әбисе, чыгып. – Син боларны оныт, балам. Мин сине бик яратам. Син безнең йөрәк түрендә.
Кыз елмайды, яшьләрен яшереп, «әби ялганламый, ярата ул мине» дип уйлады.
13 яшендә, туган көнендә, Люциягә 500 сум акча бирделәр. Ә Рамиска соңыннан – кыйммәтле велосипед. Әмма кыз моңа игътибар итмәде. «Бәхет акчада түгел. Яратуда, җылылыкта», – дип уйлады ул.
Һәм шул уй аны олы тормышка әзерләде – сабырлык, тыйнаклык, кичерә белү аның йөрәгенә мәңгелеккә уелып калды.
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/atinen-baska-xatynnan-balasy-bula-5876539 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
