Айзат тагын көзге каршында басып тора. Ул үзенә үзе охшамаган кебек. Йөзендә – битлек, карашы – буш. Һәркөнне бер үк роль: барына түзүче «яхшы ир». Ә бүген эчендә нидер өзелде. Ялганлаудан туктар вакыт җитте.
Иртән ул элеккечә елмаймады. Куллары дерелдәде, йөрәге авыртты. «Кара үзеңә, – дип пышылдады эчке тавыш. – Үзеңне юкка чыгарып бетердең. Беркемгә берни дә исбат итәргә тиеш түгел бит син».
Айзат Каринаны чын күңелдән ярата иде. Аның чәчен тарагандагы хәрәкәтләрен, суыткычтагы язмаларын, көтелмәгән кочаклауларын… барысын да ярата иде. Ләкин мәхәббәт хыянәтне каплый алмый икән.
Очраклы ялган хәбәр көтмәгәндә ачылды. Каринаның телефонында: «Яратам. Ирең кайчан китә?» – дип язылган смс килгән иде.
Айзат башта, бу – шаяру, дип уйлады. Аннары – ялгышу, дип. Соңыннан – төш, дип. Тик берсе дә дөреслекне үзгәртмәде: Карина аны алдый иде.
Ир тавыш күтәрмәде, ишекләрне бәрмәде. Барып утырды да тын калды. Шул көннән йөрәген йозакка яптылар сыман.
Карина үзгәрешне сизде, тик «аерым хәл» дип кенә уйлады. Айзат «идеаль ир» ролен тагын да көчлерәк уйнады. Елмайды, сорады, тыңлады. Ә икенче бүлмәдә телефон һаман дер-дер килә иде.
Айзатның йокысы качты. Ашаудан калды. «Нигә? Мин нәрсә эшләмәдем? Нигә мин җитмим?» – дип уйлады ул көн саен.
Ләкин бер кичне аңлады: сәбәп аның үзендә түгел. Беркайчан да булмаган.
Ашап утырганда, Карина тагын үзенә үзе елмайды һәм экранны яшерде. Шул мизгелдә Айзат беренче тапкыр аңа туры карады – битлексез, елмаймыйча.
– Карина, – диде ул тыныч кына. – Мин беләм.
Карина селкенеп куйды.
– Н-нә… нәрсә беләсең?
– Барысын да.
Араларындагы тынлык дивардан да калынрак булды. Карина күзләрен йомып, сулышын җыйды.
– Мин… болай булыр дип уйламадым, – диде ул көч-хәл белән. – Башта уен гына иде. Аннары… үзем дә сизми калдым.
– Нигә? — диде Айзат.
Ул сорады – гаепләмәде.
Карина дәшми торды.
– Чөнки… син һәрвакыт бар идең. Һәрвакыт җайлаша идең. Син минем өчен яшәмисең кебек тоела иде. Ә ул мине күрде… шулай тоелды…
Айзат аның сүзләрен тыңлады. Бу аклану түгел – мөнәсәбәтләренә диагноз иде.
Ул урыныннан торды.
– Мин сине яратам, – диде. – Ләкин мин үземне юкка чыгарып яши алмыйм. Идеаль булырга тиеш түгелмен. Һәм түзеп яшәмәячәкмен.
– Син китәсеңме? – диде Карина, күзләрен күтәреп.
Юк. Мин калам. Әгәр бергә калсак – димәк, дөреслек белән. Әгәр юк икән – димәк, шулай кирәктер.
Карина елап җибәрде. Айзат аны юатмады. Ә үзе беренче тапкыр иркен сулыш алды.
Аңа авыр булды. Ләкин ул иң мөһимен эшләде: ул тормышын башка беркем өчен түгел, үзе өчен дәвам итәргә булды.
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/xatynymnyn-xyyanat-itkanen-belep-yasadem-5877102 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
