Көзнең караңгы, суык көннәре. Урамда яңгыр ява, ә мин, җылы пледка төренеп, какао эчәм һәм сериал карыйм. Минем тын тормышны ишеккә шалтырату бозды. Нишлисең инде-халат киеп, ачарга киттем…
Мин үзем генә яшим, шуңа күрә кыңгырауга басучының кемлеген ачыкладым. Ишек артында озын буйлы ир тора, йөзен күтәрелгән плащ якасы, маңгаена төшереп киелгән эшләпәсе каплый. Бу кем булырга мөмкин бу вакытта? Газ яки электр хезмәткәре?
Төнгә каршы ялгыз хатын-кызга маҗаралар эзләргә кирәкми дип уйлап, мин ишекне ачмадым. Икенче көнне тарих кабатланды. Һәм киләсе көнне. Һәм тагын. Һәр көнне бер үк вакытта ир-ат шалтыратты һәм бусагада басып торды. Кем ул, һәм ни өчен шалтыратуын аңлатмыйча. Ишек аша аңа кычкыра алмадым, таныш булмаган кеше җавап бирмәде. Мин хәтта полиция чакырту белән дә янадым. Тик мин аларга нәрсә әйтә алам? Кеше тәртип бозмый, бары тик тыныч кына үзенә ишек ачуны көтә.
Җиденче көнне нәкъ кичке сәгать 9да ишек кыңгыравы шалтырагач, сабырлыгым бетте. Нинди үҗәт маньяк! Инде бу вакытта башка корбан табар идем инде, юк, аңа барып җитми. Ярар, хәзер мин аның турында уйлаганның барысын да әйтермен. Бик зур таба һәм ит кисә торган балта белән коралланып, мин үз йортыма ишекне ачтым. Үпкәләремә һава җыйдым дакычкырырга дип авызны ачтым, әмма ир мине читкә этеп, янымнан гына узып китте. Бүлмәгә ышанычлы адымнар белән кереп, балконны ачты, култыксалар аша күршегә чыкты. Мин күземне дә йомарга өлгермәдем. Ул ачкычын югалткандыр дип фаразладым, аның үҗәтлегенә гаҗәпләндем (җиде көн рәттән ачкычларын югалтырга?)
Балкон ишеген яптым да йокларга киттем. Икенче көнне, күрше фатирның кайда икәнлеген исәпләп, мин аңлашырга киттем. Ишеккә шалтыраттым да, көтәм. Миңа яшь, кайгы-хәсрәткә төшкән хатын-кыз ачты. Күптән түгел елаганы күренеп тора, күз яшьләре дә кипмәгән иде әле. Ә аның артында теге төнге кунак кигән пәлтә һәм эшләпә эленеп тора.
Менә сиңа мә! Ирен чакыруын сорадым, әмма хатын кинәт елый башлады. Мөмкин булганча тынычландырдым, фатирга алып кердем, гөлҗимеш һәм валерьянка белән чәй эчерттем. Ә алга таба менә нәрсә белдем. Аның исеме-Аля, ә ире-Федор, һәм ул балконнан бер атна элек егылып төшкән. Үлгән.
Үз чиратымда, мин кичә Федяның фатирдагы балкон аша чыгып, үз өенә кайтуын сөйләдем. Аля миңа тулы күз яшьләре белән карады, һәм сөеклесе белән соңгы тапкыр хушлашырга теләвен, бу көннәрдә аны төшендә генә булса да күрергә теләп чакыруын әйтте. Һәм менә кичә төнлә ул ирен төшендә күргән. Хәзер дә, ул хатынын ничек яратуы турында сөйләгән, алар шунда, төшендә, кочаклашып утыргач, аңлашкач, тынычланган.
Башкача серле, сүзсез күрше мине дә, Аляны да борчымады. Федор ни өчен минем балкон аша түгел, ә гадәти юл белән өйенә керә алмавы гына сер булып калды.
Чыганак: nk-times.ru