Гөлчәчәкнең күз карашы Рөстәмнеке белән очрашты – һәм шул мизгелдә вакыт туктап калган кебек булды. Ике йөрәк бер ритмда тибә башлады, ике җан арасында күренмәс җеп сузылды. Бу җеп – мәхәббәт, хис, теләк һәм өмет җепләре.
Рөстәм, бер мизгелгә дә икеләнмичә, Гөлчәчәккә иелде һәм аны үпте. Аның иреннәрешундый җылы иде. Гөлчәчәк тә җавап бирде, бөтен йөрәк дәртен, җыелган җылысын, эчендәге яратуны шушы мизгелгә салды. Гөлчәчәк ир-атның кочагына сыена төште.
Рөстәмнең һәр кагылуы, һәр сулышы, һәр карашы – йөрәгендә ут кабызды. Ул ут яндырмады, рәхәт итеп җанны җылытты.
– Гөлчәчәк, мин бу төннең бетмәвен телим, – диде Рөстәм, тавышы калтыранды. – Без әле күптән түгел генә таныштык, ләкин мин сине гомер буе көткәнмен кебек…
Гөлчәчәк аның күзләренә карады. Бу күзләрдә ялкын, ихласлык, тирән сагыш бар. Ул җавап бирергә тырышты, ләкин сүзләр тел очында туктап калды. Аларга сүз кирәк түгел – йөрәкләр сүзсез дә сөйләшә.
Төн уртасы җиткәндә дә алар бер-берсеннән аерыла алмады. Бу җылы, йомшак төн аларның йөрәгендә мәңгегә уелып калды.
Шәһәр өстенә яңгыр исе таралган, җил агач яфракларын сак кына тибрәтә. Гөлчәчәк белән Рөстәм кулга-кул тотынып урамнан бара. Икесенең дә күңелендә мең төрле уй кайнады. Сукмак читләрендә гөлҗимеш куаклары тезелеп киткән. Сап-сары яфраклар арасында – кып-кызыл җимешләр…
Тик Рөстәм белән Гөлчәчәк күңелендә гөлҗимешле серле төннең эзләре генә калачак…
Рөстәм кинәт туктап калды.
– Гөлчәчәк… Минем сине җибәрәсем килми, – диде ул, күзләрен читкә яшереп. – Әмма… минем тормыш катлаулы.
Гөлчәчәкнең йөрәге шунда ук нидер сизде.
– Катлаулы? – диде ул, пышылдап. – Нәрсә дигән сүз бу?
Рөстәм авыр сулап куйды.
– Мин өйләнгән… – диде ул, тавышы өзелеп. – Без күптән инде хатыным белән бер-беребезне аңламыйбыз, әмма… минем кызым бар.
Бу сүзләрдән Гөлчәчәкнең бөтен дөньясы җимерелде. Төннең сихерлелеге бер мизгелдә юкка чыкты. Яңа гына кабынган мәхәббәт ялкыны күз алдында сүрелде.
– Ник алдан әйтмәдең? – диде ул, күзләрендә яшь балкыды. – Ник мине ышандырдың?
Рөстәм аңа таба атлады, әмма Гөлчәчәк артка чигенде.
– Мин сине рәнҗетергә теләмәдем, – диде ул, пышылдап. – Мин бары тик синең янәшәңдә тынычлык таптым…
Гөлчәчәк елмаерга тырышты, ләкин күз яшьләре битеннән тәгәрәп төште.
– Ә мин? Мин синең күзләреңдә киләчәк күрдем… Ә синең киләчәгең – үткәндә калган икән…
Җил кинәт көчәйде, яңгыр тамчылары җиргә тама башлады. Аларның битләренә төшкән тамчылар – күз яше белән кушылды.
Рөстәм кулын сузды, ләкин Гөлчәчәк аны кире этте.
– Юк, Рөстәм. Мин бүтән кешенең бәхете бәрабәренә үз бәхетемне кора алмыйм.
Ул борылды да яңгыр астында китеп барды. Һәр адымы йөрәгенә кадак кебек кадалды. Әмма ул туктамады. Артта – утлы хәтер, алда – салкын бушлык.
Рөстәм озак кына аның артыннан карап торды. Яңгыр пәрдәсе аша Гөлчәчәкнең шәүләсе акрынлап юкка чыкты. Ул күзләрен йомды, дөнья тынды.
Өенә кайтып кергәч, Гөлчәчәк җылынырга теләде. Ул бөтенләй чыланган иде…
– Бу мәхәббәт тә гөлҗимеш кебек – матур, әмма…
Йөрәгендә ут урынына хәзер салкын бушлык калды. Әмма ул белә: иртәгә яңадан таң атачак, тормыш дәвам итәчәк. Ләкин бу төн, бу караш, бу кагылу – мәңгелеккә хәтерендә калачак…
ЧЫГАНАК: https://intertat.tatar/news/sine-yaratam-tik-xatynym-ham-balam-bar-5876326 ТАТАР ТУДЕЙ ТЕЛЕГРАМ КАНАЛЫ - https://t.me/tatartoday
