Күрше йортта яшәүче таныш карчык иртүк телефоннан чакырды: “Саубуллашырга кер, ә бәлки, бәхилләшергә үк булыр”, – диде. Кече улы гаиләсендә, яңача, иркен итеп төзелгән күп катлы йортның ике бүлмәле фатирында яши ул. Бу өйдә бер малай, бер кыз үсә. Онык малай бик үзсүзле, иркә, өченче класста гына укыса да, үзенә аерым бүлмә таләп итә.
Әбинең тагын олы улы, уртанчы кызы бар. Олы улының ике баласын үстерешеп, әйбәт кенә яшәп ятканда карты бакыйлыкка күчкән. Кызлары бик яшьли күрше районга кияүгә чыккан. Оныклары әле вак чагында әби кая барса да сыйган: берсенеке чирләп киткән, икенчесе, эш югалтудан куркып, яшь баласын әбисенә ташлап, эшкә чыккан. Оныкларны бакча-яслегә киендереп, ашатып-эчертеп илтәсе, алып кайтасы, түбән классларда укыганда мәктәпкә озатасы, каршы аласы… Инде бу оныклар үскән, шуңа әби хәзер барысыннан да арта. Кыз бик рәхәтләнеп үзендә яшәтер иде дә, кияү бар бит әле. Ә безнең татар ирләре әби белән яшәүне нишләптер элек-электән өнәмәгәннәр, чөнки кияү-балакайның үз әнисе дә шушы ук “теща” хәлендә.
Күрше йорттагы танышым бу юлы чират буенча районга, кызына “юллама” алган икән. Мин кергәндә төенчекләре белән такси көтеп утыра иде. Өч баласында да машина бар, югыйсә.
Халисә ШӘЙДУЛЛИНА. Сарман районы, Җәлил поселогы. Татарстан яшьләре